Το ναζιστή πολλοί εμίσησαν, τον ψηφοφόρο ουδείς

Από ένα κομμάτι της Αριστεράς χαρακτηριστήκαμε γραφικοί. Ένα άλλο κομμάτι της Αριστεράς δεν ήθελε να μας ξέρει, μήπως και λερώσει το πεντακάθαρο αστικό της μητρώο. Για την Κεντροδεξιά δεν το συζητώ. Στην καλύτερη περίπτωση είμαστε το ένα “άκρο” κι οι ναζήδες το άλλο “άκρο”. Στη χειρότερη περίπτωση εμείς φέραμε το ναζισμό, επειδή δεν αφήσαμε την αστική τους δημοκρατία να αντιμετωπίζει τους μετανάστες όπως τους έπρεπε… σαν ζώα β’ κατηγορίας.

Είμαστε όλοι εμείς που δεν φοβηθήκαμε να χαρακτηρίσουμε τους χρυσαυγίτες αυτό που είναι στην πραγματικότητα και χωρίς περιστροφές: νεοναζί μαφιόζοι και δολοφόνοι. Εμείς που δεν χαϊδέψαμε τον “τρομαγμένο πολίτη” που ψήφισε τους ιδεολογικούς απόγονους του Αδόλφου. Που φάγαμε τις ψιλές μας και ρίξαμε τις χοντρές μας στα ναζιστικά αποβράσματα εκεί έξω, προκαλώντας φλύκταινες στους απανταχού μύστες του δόγματος “καταδικαζωτηβιαποπουκιανπροέρχεται”.

Εντωμεταξύ, φτάσαμε στο σημείο που ένας νοσταλγός της Χούντας έγινε υπουργός και χαρακτηρίστηκε αξιοπρεπής δικηγόρος πρώην ακτιβιστής της δεξιάς. Ήρθε και η ώρα που ένα ναζιστικό κόμμα μπήκε στη βουλή με τις ευλογίες του Προέδρου της Δημοκρατίας και την… πλύση του Αρείου Πάγου. Ήρθε και η στιγμή που βγήκαν οι waffen πιθηκάνθρωποι από τις τρύπες τους και σφάζουν από ένα συνάνθρωπο κάθε βράδυ, σε πεζοδρόμια, σταθμούς τρένων, ψησταριές και καφενεία.

Μπάστα!

Η κοινοβουλευτική Αριστερά κάποια στιγμή θα πρέπει να κοιτάξει τα μούτρα της στον καθρέφτη και να σκεφτεί πολύ καλά. Τι έκανε για να μη βγουν τα τέρατα από τις πιο αραχνιασμένες σπηλιές της ανθρώπινης ιστορίας; Πόσο αταλάντευτη υπήρξε στον αντιρατσισμό της και πόσες φορές λύγισε στο φόβο της μιντιακής διαχείρισης ενός κοινωνικού εγκλήματος που δεν είναι χθεσινό;

Αντ’ αυτού βλέπουμε εκπροσώπους του “ανθρωπιστικού” ΣΥΡΙΖΑ, της “υπεύθυνης” ΔΗΜΑΡ και του “προλεταριακού” ΚΚΕ, να συγκατοικούν στα πάνελ της κρατικής τηλεόρασης με “κοινοβουλευτικούς συνάδελφους” της Χρυσής Αυγής. Χωρίς ίχνος ντροπής και χωρίς μισή φράση αντίδρασης στα σκουλίκια του νεοναζισμού.

Η κοινοβουλευτική τάξις δεν επιτρέπει τις ακρότητες, θα πει ο υπεύθυνος αριστερός. Το 20% των ψηφοφόρων της “αντιμνημονιακής” Χ.Α. είναι ωραία πελατεία, θα του απαντήσει η σκληρή πραγματικότητα, που δεν φτιασιδώνεται με το μικροαστικό σαβουάρ βίβρ της κουβελοκουλτούρας.

Γι’ αυτό σου λέω κοινοβουλευτικέ μου. Τράβα κοιτάξου στον καθρέφτη. Κι άμα συναντήσεις στο δρόμο σου τον Αρεοπαγίτη που έκρινε πως η Χρυσή Αυγή είναι νόμιμο κόμμα, πες του σε παρακαλώ ότι ο λεκές από αίμα καθαρίζει με κρύο νερό και πολύ τρίψιμο. Αρκεί να είναι νωπός…

Zaphod

Y.Γ. Μία αυτοκριτική: Κι εγώ κατά καιρούς φλέρταρα με την απαξίωση του αντιναζιστικού αγώνα, χαρακτηρίζοντας κάποιες συγκρουσιακές εκδηλώσεις του από γραφικές έως ζημιογόνες. Χωρίς να μετανιώνω για την κριτική μου στάση, θεωρώ ότι υποτίμησα την ανάγκη της καθημερινής σύγκρουσης ακόμη και με τα όποια λάθη της. Τελικά ήταν ζωτικής σημασίας.

Πρώτη δημοσίευση στο tometopo.gr