Τη μέρα που με έπεισε ο Τσίπρας να μην τον ψηφίσω

Αν και ουδέποτε πίστευα ότι ο κοινοβουλευτισμός είναι δημοκρατία, ψηφίζω σχεδόν αδιάλειπτα από το 1993. Εργαλειακά και επειδή η εξουσία μου δίνει αυτό το ελάχιστο πάτημα ελέγχου -και ενίοτε διάρρηξής- της. Μετά το πανεπιστήμιο, η ψήφος μου πήγαινε σχεδόν πάντα στο Συνασπισμό/Σύριζα. Αυτόν τον αιωνίως άνευρο, έως ξενέρωτο, κοινοβουλευτικό σχηματισμό της Αριστεράς, που όμως στο κοινοβουλευτικό επίπεδο έχει αποδείξει ότι μπορεί να αξιοποιεί καλύτερα και αποδοτικότερα το υπάρχον σύστημα εξουσίας, από ό,τι ο άλλος πόλος της κοινοβουλευτικής Αριστεράς.

Το 2012 έγραφα σε αυτό εδώ το μπλογκ τι περίμενα από το Σύριζα που επίσης ψήφισα. Για τελευταία φορά.

Έκτοτε, κύλισε κι άλλο νερό στο αυλάκι και ελάχιστα, έως καθόλου, το κόμμα της Κουμουνδούρου κάλυψε τις προσδοκίες μου. Μετακινήθηκε και διευρύνθηκε προς τα δεξιά. Επέμεινε στο γενικά και αόριστα αντιμνημονιακό αδιέξοδο. Αποκατέστησε σχέσεις ή έστω βρήκε διαύλους συνεννόησης με τις ελίτ και την Εκκλησία. Εγκλωβίστηκε στο ευρωζωνικό μονόδρομο που αποθεώνει το δόγμα TINA (There Is No Alternative). Στον οικονομικό τομέα ειδικά τον ξέγραψα εντελώς. Η μικρή συνεισφορά του, όχι βέβαια στην αναδιανομή, αλλά στον περιορισμό της εκτόξευσης των ανισοτήτων, λίγο με απασχολεί. Κάτι που αναγκαστικά άλλωστε θα το έκανε και η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ αργά ή γρήγορα προκειμένου να εξασφαλίσουν την ομαλή λειτουργία της οικονομίας συνολικά.

Τι θα έμενε λοιπόν για να με ξαναφέρει στην κάλπη, να τοποθετήσω το ψηφοδέλτιο του Σύριζα στο φάκελο; Τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι σχέσεις Κράτους-Εκκλησίας, ζητήματα Δικαιοσύνης και Ισονομίας, και βέβαια το αντιφασιστικό διακύβευμα (Χρυσή Αυγή, παρακράτος, αστυνομία). Οι μόνες, και διόλου ευκαταφρόνητες, παράμετροι, όπου ο Σύριζα θα μπορούσε να επιδιώξει και ίσως πετύχει αξιοσημείωτες αλλαγές.

Και σε αυτούς τους τομείς όμως, αναζητώντας τη διεύρυνση, ο Σύριζα έβαζε συνεχώς νερό στο κρασί. Αρχικά υποβαθμίζοντας τα ζητήματα και στη συνέχεια αναζητώντας διαύλους επικοινωνίας με τους πιο αντιδραστικούς θεσμούς της χώρας, όπως για παράδειγμα η Εκκλησία Α.Ε. Φτάνοντας στις εκλογές, οι επιλογές του άρχισαν να γίνονται προσβλητικές. Θεωρώντας δεδομένες τις «αριστερές ψήφους» ο αρχηγικός πλέον Σύριζα (επ)έβαλε στα ψηφοδέλτια πολιτικούς απατεώνες, εθνικοβλαμμένους, έως και υφυπουργό του Μνημονίου. Ειδικά η Τζάκρη ήταν το πιο κραυγαλέο μήνυμα του Τσίπρα προς εκείνον τον παλιό πυρήνα του 4%, ότι «δεν σας έχω ανάγκη».

Αν και είχα πάρει τις αποφάσεις μου πριν τη συμμετοχή μου στην ομάδα διαχείρισης των ερωτημάτων μέσω twitter, στην πρόσφατη «ιντερνετική» συνέντευξη Τσίπρα, εκεί ακριβώς οριστικοποιήθηκαν. Στους τρεις πιο ευαίσθητους τομείς (ανθρώπινα δικαιώματα – εκκλησία – καταστολή) οι απαντήσεις του Τσίπρα ήταν περισσότερο από απογοητευτικές. Ακριβώς διότι αν και απευθυνόταν σε ένα πιο νεανικό/προοδευτικό κοινό δεν έκρυψε την συντηρητικοποίηση του Σύριζα-Εξουσίας. Οι «μικρές διαδηλώσεις» (άρα και διαδηλωτές) είναι ενοχλητικές. Οι σχέσεις Εκκλησίας-Κράτους θα εξορθολογιστούν κατόπιν συνεννόησης (τρεις αιώνες Διαφωτισμού εξαφανίστηκαν σε ένα συννεφάκι καπνού από θυμιατό). Τα Κέντρα Κράτησης Μεταναστών θα αναβαπτιστούν και η Αστυνομία θα μεταρρυθμιστεί.

Ο Σύριζα απευθύνεται συνειδητά σε ένα πολύ πιο συντηρητικό κοινό και θα κάνει ό,τι μπορεί για να το εξασφαλίσει αλλά και στηρίξει εν συνεχεία την εξουσία του σε αυτό. Εξευμενίζοντάς το.

Σε αντίθεση με τους αυτοαποκαλούμενους «φιλελεύθερους» που προκειμένου να διασφαλίσουν τα κεκτημένα τους δεν έχουν κανένα πρόβλημα να ψηφίσουν και υποστηρίξουν τον ακροδεξιό, θρησκόληπτο, εθνικιστή Σαμαρά, που μισεί και τον Άνθρωπο και την Ελευθερία, προσωπικά παραμένω αξιοπρεπής. Δεν πιστεύω ότι κανείς βελτιώνεται αποκτώντας εξουσία. Δεν ψηφίζω για να τιμωρήσω «τους άλλους». Δεν βρίσκω καν εργαλειακή ανάγκη μίας συντηρητικής, νερόβραστης και εν τέλει υποκριτικής Αριστεράς στην κοινοβουλευτική εξουσία. Και σίγουρα δεν βλέπω τον εαυτό μου στο κοινό όπου απευθύνεται ο προεδρικός Σύριζα. Με λίγα λόγια, δεν θα πάρω…

Άλλα κοινοβουλευτικά κόλπα

Ας αφήσουμε όμως προς το παρόν εμένα που ούτως ή άλλως δεν πολυπιστεύω στον κοινοβουλευτισμό. Ας πιάσουμε για λίγο τα κόμματα της Αριστεράς. Εφόσον λοιπόν έχουν κοινοβουλευτική μορφή, εκ των πραγμάτων αποδέχονται το σύστημα, εντός του οποίου -και με τους κανόνες του οποίου- λειτουργούν. Έστω και εργαλειακά, αξιοποιούν αυτό το μοντέλο εξουσίας. Ή τέλος πάντων οφείλουν να το αξιοποιούν και γι’ αυτό κρίνονται, από άποψη τακτικής.

Ο Σύριζα προκειμένου να διευρύνει την εκλογική βάση και επιμένοντας στο αντιμνημονιακό -δηλαδή αποϊδεολογικοποιημένο- πλαίσιο σύγκρουσης, ήταν μοιραίο να στρίψει προς τα δεξιά και, αντί να εμπνέει με τις ιδέες του κοινωνικές μάζες, να υιοθετεί φύρδην μίγδην τον αντιμνημονιακό χυλό. Κάτι που, με το πέρασμα του χρόνου, την κόπωση, την απογοήτευση και τελικά την μοιρολατρία της κοινωνίας, οδήγησε αναμενόμενα στην εξουσία. Ο Σύριζα θα κερδίσει τις εκλογές όχι γιατί ενέπνευσε -πόσο μάλλον καθοδήγησε- τον κόσμο, αλλά για να φύγουν «οι άλλοι». Για να δούμε τι θα κάνει κι αυτός και να «τελειώνουμε». Το τέλος της Μεταπολίτευσης περνά από το τέλος όλων των κομμάτων της Μεταπολίτευσης. Μόνο που χωρίς ελπίδα, χωρίς έναν ιδεολογικό μπούσουλα της προκοπής, έναν ελάχιστο κοινό παρονομαστή σε σχέση με το σύστημα αντιπροσώπευσης και εν τέλει εξουσίας, αυτό που ακολουθεί δεν είναι διόλου δημοκρατικότερο ή αντιπροσωπευτικότερο. Επίσης αποδεδειγμένο μαθηματικά και ιστορικά.

Ήρθε, μας λένε, η ώρα της Αριστεράς. Ήρθε πράγματι. Μόνο που η Αριστερά είναι και πάλι απούσα. Ο μεν Σύριζα επιδιώκει να τα έχει καλά με όλους. Κάτι που ούτε αριστερό είναι, ούτε καν δυνατό. Αυτές οι πρακτικές των ανοιγμάτων προς όλες τις κατευθύνσεις εξυπηρετούν πάντα τον ισχυρό. Εκείνον που έχει και τα εφόδια και τα μέσα και τις διαδρομές να συνδιαλέγεται με την εξουσία. Οι υπόλοιποι, στην καλύτερη περίπτωση, θα πάρουν ένα ξεροκόμματο-δώρο για την εμπιστοσύνη τους στην κάλπη. Εκεί άλλωστε αρχίζει και τελειώνει στον κοινοβουλευτικό τύπο δημοκρατίας, η συμμετοχή τους και ο διάλογός τους με την εξουσία. Το ΚΚΕ από την άλλη, επέλεξε -όπως συνήθως- τον αναχωρητισμό. Μοναδική επιδίωξη του ΚΚΕ είναι η επιβίωση του ίδιου του κόμματος και δεκάρα δεν θα δώσει για την επίτευξη έστω και μικρών νικών τακτικής στο κοινωνικό επίπεδο. Θα φωνάξει λίγο, θα παρελάσει λιγότερο, θα αποτύχει «με το κεφάλι ψηλά» και πάμε παρακάτω… Γι’ αυτό μουμιοποιήθηκε. Όχι τώρα. Εδώ και πολλά χρόνια.

Το ΚΚΕ είχε την ευκαιρία να πιάσει το Σύριζα από τα αχαμνά και να τον κρατάει για τα επόμενα χρόνια, σε μεγάλο βαθμό εκ του ασφαλούς. Μία ενδεχόμενη όμως αποτυχία, που θα οδηγούσε σε γιγάντωση της απογοήτευσης των πολιτών, θα τραυμάτιζε ανεπανόρθωτα το κόμμα. Αποδεδειγμένο επίσης στις συγκυβερνήσεις. Αφήνεται λοιπόν ο μεν Σύριζα να ψάξει δεξιότερα για συμμαχίες και το δε ΚΚΕ να συνεχίσει το μοναχικό -πάντα όμως ταυτόχρονα κοινοβουλευτικό μην ξεχνάμε- δρόμο της παρέλασης με ντουντούκες και νταούλια. Νομίζοντας ότι θα εξασφαλίσει την επιβίωσή του. Πράγμα που είναι μεν πολύ πιθανό, εντελώς άχρηστο στην πράξη δε. Άλλωστε η ταρίχευση εξασφαλίζει την αιωνιότητα. Στο πτώμα.

Τι μένει;

Ο καθένας κρίνει τι μένει (στην Αριστερά) και τι περιμένει (από τις κάλπες). Προσωπικά δεν περιμένω τίποτε ιδιαίτερο. Τα πράγματα στην οικονομία θα κυλήσουν και πάλι βασανιστικά και λίγο ως πολύ προδιαγεγραμμένα. Στο κοινωνικό επίπεδο και ιδιαίτερα στα ανθρώπινα δικαιώματα, όπου θα μπορούσε να υπάρξει μία τομή άξια λόγου, τα προμηνύματα είναι κι αυτά απογοητευτικά. Η μόνη τακτική των κομμάτων της Αριστεράς είναι, για τον μεν Σύριζα η διαχείριση της εξουσίας, για το δε ΚΚΕ να σβήσει 100 κεράκια. Πιθανόν να το πετύχουν και οι δύο, αλλά δεκάρα δεν δίνω γι’ αυτές τους τις επιδιώξεις. Ένα μόνο δίλημμα έχω ως μεθαύριο. Να φτάσω ή όχι ως την κάλπη για να μην τους ψηφίσω…

Υ.Γ. Το κείμενο αυτό έρχεται σε συνέχεια της ραδιοφωνικής εκπομπής στο radiobubble της περασμένης Τρίτης, όπου αναφέρομαι αναλυτικότερα στα της διαδικτυακής συνέντευξης Τσίπρα. Ακούστε το ηχητικό της εκπομπής…

[audio https://stream22.mixcloud.com/c/m4a/64/4/3/1/3/4c46-18ee-4b93-bfe1-b005df2bc97f.m4a]

 

Zaphod