Αυταπάτες

Το προηγούμενο κείμενο, με αφετηρία την απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού (αλλά και τον συντρόφων του), δεν αφορούσε τον ίδιο τον απεργό πείνας, αλλά τη γενικότερη κοινωνική σήψη που αναδύεται, κάθε φορά που προκύπτει ένα τέτοιο ή παρόμοιο γεγονός. Τώρα όμως θα σταθώ ειδικά στον αγώνα του Ρωμανού και ιδιαίτερα σε εκείνες τις αυταπάτες και στρεβλώσεις που αναπτύσσονται είτε από ρομαντισμό, είτε από απογοήτευση, είτε από οργή.

Η κονσέρβα με τα σκουλήκια

Κάθε φορά που ένας πολιτικός κρατούμενος (σ.σ. ναι φίλε μικροαστέ, υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι στη χώρα, για τους οποίους επισήμως τα επιβαρυντικά στοιχεία είναι ο Μπακούνιν στην σχολική βιβλιοθήκη τους) ξεκινά απεργία πείνας για να διεκδικήσει ανθρώπινα ή και νόμιμα δικαιώματά του, ανοίγει η κονσέρβα με τα σκουλήκια της ελληνικής κοινωνίας.

Διαγραφή-επανεγγραφή μνήμης και λογικής

Χθες ήταν η ημέρα που γιορτάσαμε την «Ενεργό Ευρωπαϊκή Μνήμη». Ή, αναλυτικότερα, «η 23η Αυγούστου ανακηρύσσεται Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Σταλινισμού και του Ναζισμού, με σκοπό τη διατήρηση της μνήμης των θυμάτων των μαζικών εκτοπίσεων και εξοντώσεων, και ταυτόχρονα, την εδραίωση της δημοκρατίας καθώς και την ενίσχυση της ειρήνης και της σταθερότητας στην ήπειρο μας». Ή, ορθότερα, πώς μπορείτε με ένα κείμενο λίγων παραγράφων να διαγράψετε και επανεγγράψετε την Ευρωπαϊκή Μνήμη, όπως σας βολεύει.

Θύματα και θύματα

Στην ελληνική γλώσσα η λέξη «θύμα» υποδηλώνει δύο έννοιες. Μία κυριολεκτική και μία μεταφορική. Σε αυτήν τη δεύτερη, το θύμα δεν έχει υποστεί βία, αλλά εξαπάτηση ή και εκμετάλλευση. Έχοντας αυτό υπόψη, μέσα στην γενικευμένη πόλωση των τελευταίων χρόνων πληθαίνουν οι περιπτώσεις θυματοποίησης θυτών προς άγρα θυμάτων. Σχεδόν πάντα στο βωμό των εντυπώσεων και του θεάματος. Και χωρίς εξαιρέσεις πολιτικής τοποθέτησης.

Μπορεί μία τέτοια περίπτωση θυματοποίησης να μην είναι ο αναπληρωτής καθηγητής του ΠΑΜΑΚ με ειδικότητα (και κρατήστε το αυτό) τις «πολιτικές επιστήμες«, Νίκος Μαραντζίδης. Μπορεί και να είναι. Για να μη χαθούμε σε υποθέσεις λοιπόν, θεωρώ δεδομένη τη μαρτυρία του για τη βίαιη επίθεση που υπέστη σε καφετέρια της Θεσσαλονίκης, από κάποιους  «μαυροντυμένους με ελβιέλες«. Θεωρώ αληθές ότι χτυπήθηκε με γροθιές, και -όπως μετέφερε ο Πάσχος Μανδραβέλης λίγη ώρα μετά στα social media- ότι μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο.

Ζω στην προεδρεύουσα της ΕΕ…

…όπου το παρακάτω ηχητικό ντοκουμέντο πολιτικής διαπλοκής θα μπορούσε να με στείλει στο κακουργιοδικείο;

Η πλατεία Συντάγματος δεν είχε δράκο

Εκείνο το απόγευμα της Τετάρτης 25^ης Μαΐου του ‘11, στο τρίτο κάλεσμα για συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα, χωρίς κομματικό ή συνδικαλιστικό καπέλο, βρέθηκα κι εγώ παρασυρμένος περισσότερο από την περιέργεια, παρά από κάποιο αγωνιστικό εφαλτήριο. Αν κρίνω από τα πρόσωπα των δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων που περιφέρονταν στην πλατεία τις πρώτες ώρες, μάλλον οι περισσότεροι ήταν παρακινημένοι από την ίδια περιέργεια. Λίγες ώρες μετά και ενώ έπρεπε να αποχωρήσω «δια προσωπικούς λόγους», έκανα μία παρατήρηση σε ένα φίλο:

«Αν μέχρι το βράδυ όλοι αυτοί αρχίσουν να μιλάνε μεταξύ τους και στηθεί συνέλευση, φίλε μου θα έχουμε κερδίσει».

Και μέχρι το βράδυ μάθαμε να συζητάμε. Ήσυχα και απλά. Αρχίσαμε να καταλαβαινόμαστε…

Πού κρυβόταν τόση σκατοψυχιά;

Ποιος πολιτισμικός και κοινωνικός βόθρος άνοιξε το 2010; Πόσο φαρμάκι έκρυβε μέσα της η ελίτ του ελληνικού πολιτισμού της δεκαετίας του ’90; Πόσες εμμονές και πόση αυταρέσκεια χωρά σε ανθρώπους της τέχνης και των γραμμάτων; Πόσο παραγωγικός είναι επιτέλους αυτός ο κοινωνικός δαρβινισμός που έχει επιβληθεί.