Ο πραγματικός διασυρμός του Αρκά

Χαμός στο σοσιαλμιντιακό μικρόκοσμο και σήμερα, με επίκεντρο αυτήν τη φορά την ολιγόωρη διακοπή της (μάλλον ανεπίσημης) σελίδας του πασίγνωστου σκιτσογράφου Αρκά στο Facebook, λόγω «κακοήθων σχολίων» επισκεπτών κάτω από σκίτσα του, τα οποία χαρακτηρίζονταν «αντικυβερνητικά». Σύμφωνα με το διαχειριστή της σελίδας, ο Αρκάς έδωσε την εντολή να μην συνεχιστεί η ανάρτηση σκίτσων του, επειδή θορυβήθηκε από τις «ύβρεις» σχολιαστών, με αυτούς να αποδίδονται σε «κύκλους της κυβέρνησης που λογοκρίνουν σταλινικά σκιτσογράφους, αρθρογράφους και καλλιτέχνες».

Τη μέρα που με έπεισε ο Τσίπρας να μην τον ψηφίσω

Αν και ουδέποτε πίστευα ότι ο κοινοβουλευτισμός είναι δημοκρατία, ψηφίζω σχεδόν αδιάλειπτα από το 1993. Εργαλειακά και επειδή η εξουσία μου δίνει αυτό το ελάχιστο πάτημα ελέγχου -και ενίοτε διάρρηξής- της. Μετά το πανεπιστήμιο, η ψήφος μου πήγαινε σχεδόν πάντα στο Συνασπισμό/Σύριζα. Αυτόν τον αιωνίως άνευρο, έως ξενέρωτο, κοινοβουλευτικό σχηματισμό της Αριστεράς, που όμως στο κοινοβουλευτικό επίπεδο έχει αποδείξει ότι μπορεί να αξιοποιεί καλύτερα και αποδοτικότερα το υπάρχον σύστημα εξουσίας, από ό,τι ο άλλος πόλος της κοινοβουλευτικής Αριστεράς.

Το 2012 έγραφα σε αυτό εδώ το μπλογκ τι περίμενα από το Σύριζα που επίσης ψήφισα. Για τελευταία φορά.

Συνέντευξη Τύπου για τους κρατούμενους απεργούς πείνας

Συνοπτική παρουσίαση της σημερινής συνέντευξης Τύπου για τους κρατούμενους απεργούς πείνας στο θέατρο Εμπρός.

Η αίθουσα ήταν κατάμεστη και το ενδιαφέρον των «συστημικών» ΜΜΕ έντονο, καθώς όλα είχαν στείλει συνεργεία (μεταξύ αυτών και η ΝΕΡΙΤ). Μεταξύ του κοινού η Ζ. Κωνσταντοπούλου, και άλλοι βουλευτές του Σύριζα, καθώς και ο Γ. Σερίφης.

Εν Ντράγκι Νίκα

Με τον Τσίπρα να παίρνει σβάρνα τα μοναστήρια και τα διεθνή οικονομικά φόρα, γράφτηκαν πολλά και ακούστηκαν πολλά περισσότερα. Ως συνήθως, η κριτική κατά κύριο λόγο περιορίστηκε στα του «φαίνεσθαι» και αγνόησε την ουσία των επιλογών της ηγεσίας του Σύριζα. «Φίλοι» και εχθροί συνέπεσαν στη χαβαλεδιάρικη ορολογία που έχει καταφέρει να επιβάλει η πιο φαιδρή κυβέρνηση από ιδρύσεως του Νεοελληνικού Κράτους, προκειμένου να υποβαθμίσει τον αντίπαλό της.

Η κορύφωση της αλαλούμ κριτικής ήρθε με την εμφάνιση του Τσίπρα στη ΔΕΘ. Εκεί χάθηκε εντελώς η μπάλα και ο κάθε πικραμένος, μπροστά στο ορατό ενδεχόμενο της κυβέρνησης Σύριζα, άρχισε να αραδιάζει όλα τα κλισέ που κατασκευάστηκαν την περασμένη πενταετία. Από το «λαϊκισμό» στο «λεφτά υπάρχουν» και από την «παροχολογία» στην «υποσχεσιολογία», η Δεξιά για μία ακόμη φορά ανέδειξε το μεγαλύτερο πρόβλημά της, μαζί με τη βαθιά της προσκόλληση στην ολιγαρχία: την ανοησία.

H ύποπτη σιωπή της Αριστεράς (και των «φιλελεύθερων»)

Παρατηρώ μία έντονη σιωπή απέναντι σε εκδηλώσεις μισανθρωπίας, ρατσισμού, ξενοφοβίας, μερικές φορές και στα όρια του ναζιστικού λόγου, που δεν είναι απλώς διάχυτες σε βουλευτές και στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, αλλά τρανταχτές. Ενώ θεωρητικά τόσο οι βουλευτές της Αριστεράς όσο και οι αυτοαποκαλούμενοι φιλελεύθεροι της Κεντροδεξιάς, έχουν μέτωπο με το φασισμό, το ζήτημα του φασιστικού λόγου, τους αγγίζει από λίγο έως καθόλου.

«Είμαι φασίστας, και είμαι καλά»

Καημό το έχω να δω έναν φασίστα, νεοναζί, νοσταλγό της Χούντας, ρατσιστή, βασιλόφρονα, να δηλώσει ευθαρσώς τις πεποιθήσεις του. Όλοι ξεκινούν με το «δεν είμαι φασίστας (νεοναζί, ρατσιστής κ.λπ.) αλλά…«. Δεν είμαι χουντικός, αλλά καλά έκανε στους πολιτικούς ο Παπαδόπουλος. Δεν είμαι ρατσιστής, αλλά πρέπει να ξεβρωμίσουμε από τους Πακιστανούς. Δεν είμαι νεοναζί, αλλά ο χαιρετισμός της Χρυσής Αυγής είναι αρχαιοελληνικός κ.ο.κ. Κοινό γνώρισμα των αντιδραστικών είναι η δειλία. Έτσι λοιπόν, όταν έχω όρεξη (ή ενίοτε αν βαριέμαι), προσπαθώ να εκμαιεύσω την «παλικαρίσια» -αφού αρέσκονται σε αυτήν την έκφραση- παραδοχή της ιδεολογικής τους ταυτότητας. Ειδικά όταν πρόκειται για πολιτικά πρόσωπα και ακόμη ειδικότερα της Νέας Δημοκρατίας που κυβερνά με το προσωπείο μίας αστικής ευρωπαϊκής δύναμης, ενώ δεν είναι τίποτε περισσότερο από μία συμμορία ακραία οπισθοδρομικών ακροδεξιών εθνικοφρόνων υποκριτών.

Η πλατεία Συντάγματος δεν είχε δράκο

Εκείνο το απόγευμα της Τετάρτης 25^ης Μαΐου του ‘11, στο τρίτο κάλεσμα για συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα, χωρίς κομματικό ή συνδικαλιστικό καπέλο, βρέθηκα κι εγώ παρασυρμένος περισσότερο από την περιέργεια, παρά από κάποιο αγωνιστικό εφαλτήριο. Αν κρίνω από τα πρόσωπα των δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων που περιφέρονταν στην πλατεία τις πρώτες ώρες, μάλλον οι περισσότεροι ήταν παρακινημένοι από την ίδια περιέργεια. Λίγες ώρες μετά και ενώ έπρεπε να αποχωρήσω «δια προσωπικούς λόγους», έκανα μία παρατήρηση σε ένα φίλο:

«Αν μέχρι το βράδυ όλοι αυτοί αρχίσουν να μιλάνε μεταξύ τους και στηθεί συνέλευση, φίλε μου θα έχουμε κερδίσει».

Και μέχρι το βράδυ μάθαμε να συζητάμε. Ήσυχα και απλά. Αρχίσαμε να καταλαβαινόμαστε…