Τη μέρα που με έπεισε ο Τσίπρας να μην τον ψηφίσω

Αν και ουδέποτε πίστευα ότι ο κοινοβουλευτισμός είναι δημοκρατία, ψηφίζω σχεδόν αδιάλειπτα από το 1993. Εργαλειακά και επειδή η εξουσία μου δίνει αυτό το ελάχιστο πάτημα ελέγχου -και ενίοτε διάρρηξής- της. Μετά το πανεπιστήμιο, η ψήφος μου πήγαινε σχεδόν πάντα στο Συνασπισμό/Σύριζα. Αυτόν τον αιωνίως άνευρο, έως ξενέρωτο, κοινοβουλευτικό σχηματισμό της Αριστεράς, που όμως στο κοινοβουλευτικό επίπεδο έχει αποδείξει ότι μπορεί να αξιοποιεί καλύτερα και αποδοτικότερα το υπάρχον σύστημα εξουσίας, από ό,τι ο άλλος πόλος της κοινοβουλευτικής Αριστεράς.

Το 2012 έγραφα σε αυτό εδώ το μπλογκ τι περίμενα από το Σύριζα που επίσης ψήφισα. Για τελευταία φορά.

Εν Ντράγκι Νίκα

Με τον Τσίπρα να παίρνει σβάρνα τα μοναστήρια και τα διεθνή οικονομικά φόρα, γράφτηκαν πολλά και ακούστηκαν πολλά περισσότερα. Ως συνήθως, η κριτική κατά κύριο λόγο περιορίστηκε στα του «φαίνεσθαι» και αγνόησε την ουσία των επιλογών της ηγεσίας του Σύριζα. «Φίλοι» και εχθροί συνέπεσαν στη χαβαλεδιάρικη ορολογία που έχει καταφέρει να επιβάλει η πιο φαιδρή κυβέρνηση από ιδρύσεως του Νεοελληνικού Κράτους, προκειμένου να υποβαθμίσει τον αντίπαλό της.

Η κορύφωση της αλαλούμ κριτικής ήρθε με την εμφάνιση του Τσίπρα στη ΔΕΘ. Εκεί χάθηκε εντελώς η μπάλα και ο κάθε πικραμένος, μπροστά στο ορατό ενδεχόμενο της κυβέρνησης Σύριζα, άρχισε να αραδιάζει όλα τα κλισέ που κατασκευάστηκαν την περασμένη πενταετία. Από το «λαϊκισμό» στο «λεφτά υπάρχουν» και από την «παροχολογία» στην «υποσχεσιολογία», η Δεξιά για μία ακόμη φορά ανέδειξε το μεγαλύτερο πρόβλημά της, μαζί με τη βαθιά της προσκόλληση στην ολιγαρχία: την ανοησία.

Άκου Αλέξη*

Όχι, δεν έγινα «τσιπρικός» στα γεράματα. Απλώς μπαίνοντας στα γεράματα σέβομαι λίγο παραπάνω το αβάστακτο βάρος του ρεαλισμού του «τώρα». Επειδή λοιπόν δεν πιστεύω -και ποτέ δεν πίστευα- στη μία, αποφασιστική και ολοκληρωτική νίκη που θα ανατρέψει τα πάντα, χωρίς ενδιάμεσες στρατηγικές νίκες, θεωρώ την ιστορική συγκυρία για τη χώρα μου αξεπέραστη. Ο ρόλος του Σύριζα σε αυτήν είναι κεντρικός και είμαστε αναγκασμένοι να τον αναγνωρίσουμε.