Εν Ντράγκι Νίκα

Με τον Τσίπρα να παίρνει σβάρνα τα μοναστήρια και τα διεθνή οικονομικά φόρα, γράφτηκαν πολλά και ακούστηκαν πολλά περισσότερα. Ως συνήθως, η κριτική κατά κύριο λόγο περιορίστηκε στα του «φαίνεσθαι» και αγνόησε την ουσία των επιλογών της ηγεσίας του Σύριζα. «Φίλοι» και εχθροί συνέπεσαν στη χαβαλεδιάρικη ορολογία που έχει καταφέρει να επιβάλει η πιο φαιδρή κυβέρνηση από ιδρύσεως του Νεοελληνικού Κράτους, προκειμένου να υποβαθμίσει τον αντίπαλό της.

Η κορύφωση της αλαλούμ κριτικής ήρθε με την εμφάνιση του Τσίπρα στη ΔΕΘ. Εκεί χάθηκε εντελώς η μπάλα και ο κάθε πικραμένος, μπροστά στο ορατό ενδεχόμενο της κυβέρνησης Σύριζα, άρχισε να αραδιάζει όλα τα κλισέ που κατασκευάστηκαν την περασμένη πενταετία. Από το «λαϊκισμό» στο «λεφτά υπάρχουν» και από την «παροχολογία» στην «υποσχεσιολογία», η Δεξιά για μία ακόμη φορά ανέδειξε το μεγαλύτερο πρόβλημά της, μαζί με τη βαθιά της προσκόλληση στην ολιγαρχία: την ανοησία.

Σινούκ ρεφενέ

Με τα φτερά της νίκης ο Σύριζα, ετοιμάζεται με φιέστες Ζίζεκ να αναλάβει την εξουσία μίας σμπαραλιασμένης χώρας, με την κοινωνία βουτηγμένη στην παράνοια και την ανασφάλεια. Ωστόσο, οι εκπτώσεις στις προγραμματικές του δεσμεύσεις έχουν αρχίσει να βγάζουν μάτι. Ο δε στόχος της “Κυβέρνησης της Αριστεράς” κινδυνεύει άμεσα να μετατραπεί σε ανέκδοτο, τόσο λόγω της διολίσθησης του Σύριζα προς το Κέντρο, όσο και της εγκληματικής στάσης των υπόλοιπων πόλων της Αριστεράς, την Δημ.Αρ. και του ΚΚΕ. Ας κάνουμε όμως μία υπόθεση εργασίας ότι αυτή η ιστορική «Κυβέρνηση της Αριστεράς» διαμορφώνεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στις 18 Ιουνίου.