Έτσι βγαίνουν τα φράγκα εκδότη μου

Ξανά ο «ανένταχτος» Χατζηνικολάου στο επίκεντρο μπίζνας με την πολιτεία; Αν και δεν ακούστηκε παραέξω, καθώς ακόμη και σήμερα τα εκατομμύρια σε εργολάβους σφυρίζουν πάνω από το κεφάλι μας (πλέον τους δίνουν και μία ΔΕΚΟ δώρο), στις μερικές εκατοντάδες ή και δεκάδες χιλιάδες είναι η είδηση. Ακριβώς διότι αυτές οι μικρές συγκριτικά μπίζνες με το Κράτος και την Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι εκείνες που εξασφαλίζουν την τροφοδοσία του συστήματος με σταθερούς ρυθμούς. Ενώ παράλληλα δεν τραβάνε την προσοχή της κοινωνίας.

Α.Ρ.Δ. – Έλαβον 23,48%

Περί συνθημάτων, αλητείας, ρουφιανιάς και δημοσιογραφίας το ανάγνωσμα. Ή αλλιώς γιατί το Αλήτες Ρουφιάνοι Δημοσιογράφοι, που μόνο χθεσινό δεν είναι, όχι μόνο εκφράζει την πραγματικότητα, αλλά είναι και απολύτως απαραίτητο να το αφουγκραστούν οι αποδέκτες του. Για την ιστορία του συνθήματος, και όχι μόνο, σας παραπέμπω στο «Ενός συνθήματος μύρια έπονται» (mao.gr)

(60+) 1 μορφή στο φως

[UPDATE: Aπειλές για μηνύσεις και στο The PressProject]

Αχ βρε κύριε Χατζηνικολάου μου, ήταν να μην ανοίξεις το στοματάκι σου. Ή καλύτερα να μην πάρεις το δρόμο του μουρουτισμού, με απειλές μηνύσεων σε πολίτες που τόλμησαν να σε ελέγξουν. Τέλος πάντων, να μην μας πουν και εμμονικούς. Απλώς να κλείσουμε κάποιες ανοικτές εκκρεμότητες από χθες και… πάμε παρακάτω.

Εκδότες-δημοσιογράφοι, εκδόσεις σχολικών βιβλίων και μία μήνυση

H καλή μέρα από το πρωί φαίνεται, ειδικά αν είναι Κυριακή και ο πρωινός καφές συνοδεύεται από απειλή μήνυσης. Ή αλλιώς, πως ένα ερώτημα βουλευτή στο ελληνικό κοινοβούλιο, μπορεί να οδηγήσει σε νομικές περιπέτειες έναν πολίτη που τόλμησε να το μεταφέρει στον ενδιαφερόμενο εκδότη-δημοσιογράφο…

Πλακάζ και καραμέλες

Ηχητικό μοντάζ από την «σπονσοραρισμένη» συγκέντρωση υπέρ μεταλλείων, αφιερωμένο στους δύο εκπρόσωπους των εργαζομένων στην Eldorado Gold, που εθεάθησαν να κάνουν παρέα με νεοναζί, από τους οποίους έλαβαν στήριξη για τον αγώνα τους υπέρ Καναδικής εταιρείας και Μπόμπολα. Μετά την ΟΑΚΚΕ, οι Άγγελος Δεληγιόβας και Γιώργος Αρβανίτης ζητούν συμμάχους στους ιδεολογικούς (και όχι μόνο) απόγονους των ταγματασφαλιτών.

Οι δημοσιογράφοι ανακαλύπτουν το νεοναζισμό

Με πολύ μεγάλη καθυστέρηση, το Μορφωτικό Ίδρυμα της ΕΣΗΕΑ οργάνωσε ημερίδα για το νεοναζισμό και τα ΜΜΕ την περασμένη Τετάρτη. Ας είναι. Από μόνη της η κίνηση είναι ενθαρρυντική. Ειδικά, αφού στην ημερίδα συμμετείχε αρκετός κόσμος και μεταξύ των ομιλιτών υπήρχαν ηχηρά ονόματα από όλους τους χώρους. Ωστόσο, πολύ φοβάμαι ότι εκείνο το βράδυ της Τετάρτης μόλις που ξύσαμε την επιφάνεια του προβλήματος και για μία ακόμη φορά επιβλήθηκε η τακτική της «προστασίας της δημοσιογραφικής οικογένειας». Μερικά συμπεράσματα από την εκδήλωση της ΕΣΗΕΑ (περισσότερα στοιχεία γι’ αυτήν, εδώ).

Ναζήδες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι

Γράφω χωρίς ψυχραιμία. Επέλεξα να γράψω χωρίς ψυχραιμία, γιατί υπάρχουν κι εκείνες οι περιπτώσεις που η εγρήγορση από την έκκριση αδρεναλίνης κάνει τις σκέψεις καθαρότερες. Αποτρέπει την αυτολογοκρισία της ενήλικης καθημερινότητας.

Αν και ζω σε μία χώρα που τα κατάπτυστα πρωτοσέλιδα εφημερίδων αποτελούν κοινό τόπο. Που η επίσημη κυβέρνηση και σχεδόν σύσσωμο το πολιτικό σύστημα έχει νομιμοποιήσει το ρατσισμό, την ξενοφοβία και -γιατί όχι- το νεοναζισμό. Που δεν περνάει μέρα να μην διαφημίζεται  ένας τουλάχιστον παραλογισμός ως φυσιολογική κατάσταση. Αρνούμαι να αποδεχτώ αυτήν την «κανονικότητα».

Ευχαριστώ συμπολίτες μου της αστικής ευγένειας, αλλά προτιμώ να οργιστώ.

Αρκετά όμως με την ψυχαναλυτική εισαγωγή.