Από 0 ως ΠΑΣΟΚ, πόσο τσογλάνι είσαι;

Έως και σήμερα έσπαγα πλάκα με την -κατά τ’ άλλα συμπαθέστατη- επικοινωνιολόγο του Βαγγέλη Βενιζέλου και πρώην σύμβουλο Σπύρου Βούγια για θέματα μετανάστευσης, Αφροδίτη Αλ Σάλεχ. Η φανατική υποστήριξη της Αφροδίτης στον Βαγγέλη υπήρξε κατά βάση συγκινητική -μέχρι δακρύων- και οι επιθέσεις που εξαπέλυε στον Τσίπρα γραφικές – μέχρι σεμεδακίου σε LCD-TV. Ωστόσο υπάρχει μία «κόκκινη γραμμή» που θεωρώ αδιανόητο να την περνά οποιοσδήποτε παρατρεχάμενος των κυβερνήσεων. Ειδικά, επειδή την περνούν συστηματικά πολλοί, προκειμένου να γαντζωθούν στην εφήμερη εξουσία τους. Και αναφέρομαι στην εκμετάλλευση των θυμάτων της Μαρφίν. Δυστυχώς, από σήμερα η Αφροδίτη συγκαταλέγεται σε εκείνους που σύλησαν τον τάφο τριών νεκρών εργαζομένων.

Εκδότες-δημοσιογράφοι, εκδόσεις σχολικών βιβλίων και μία μήνυση

H καλή μέρα από το πρωί φαίνεται, ειδικά αν είναι Κυριακή και ο πρωινός καφές συνοδεύεται από απειλή μήνυσης. Ή αλλιώς, πως ένα ερώτημα βουλευτή στο ελληνικό κοινοβούλιο, μπορεί να οδηγήσει σε νομικές περιπέτειες έναν πολίτη που τόλμησε να το μεταφέρει στον ενδιαφερόμενο εκδότη-δημοσιογράφο…

Αναρχοσυριζαίοι απειλούν τα εθνικά μας λαμόγια!

Τελικά αρκεί ένα οργισμένο ποστ και μία αναδημοσίευση για να φανεί η αγαστή υποστήριξη όλης της διαπλεκόμενης μιντιαρχίας, από εθνικιστές και πατριώτες, Χρυσαυγίτες και Νεοδημοκράτες. Αν μάλιστα το οργισμένο ποστ έχει να κάνει με τους μιαρούς «λαθρομετανάστες«, η αντίδραση της ακροδεξιάς πολυκατοικίας είναι παβλοφική. Εντελώς αυτόματη.

Ναζήδες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι

Γράφω χωρίς ψυχραιμία. Επέλεξα να γράψω χωρίς ψυχραιμία, γιατί υπάρχουν κι εκείνες οι περιπτώσεις που η εγρήγορση από την έκκριση αδρεναλίνης κάνει τις σκέψεις καθαρότερες. Αποτρέπει την αυτολογοκρισία της ενήλικης καθημερινότητας.

Αν και ζω σε μία χώρα που τα κατάπτυστα πρωτοσέλιδα εφημερίδων αποτελούν κοινό τόπο. Που η επίσημη κυβέρνηση και σχεδόν σύσσωμο το πολιτικό σύστημα έχει νομιμοποιήσει το ρατσισμό, την ξενοφοβία και -γιατί όχι- το νεοναζισμό. Που δεν περνάει μέρα να μην διαφημίζεται  ένας τουλάχιστον παραλογισμός ως φυσιολογική κατάσταση. Αρνούμαι να αποδεχτώ αυτήν την «κανονικότητα».

Ευχαριστώ συμπολίτες μου της αστικής ευγένειας, αλλά προτιμώ να οργιστώ.

Αρκετά όμως με την ψυχαναλυτική εισαγωγή.