Από 0 ως ΠΑΣΟΚ, πόσο τσογλάνι είσαι;

Έως και σήμερα έσπαγα πλάκα με την -κατά τ’ άλλα συμπαθέστατη- επικοινωνιολόγο του Βαγγέλη Βενιζέλου και πρώην σύμβουλο Σπύρου Βούγια για θέματα μετανάστευσης, Αφροδίτη Αλ Σάλεχ. Η φανατική υποστήριξη της Αφροδίτης στον Βαγγέλη υπήρξε κατά βάση συγκινητική -μέχρι δακρύων- και οι επιθέσεις που εξαπέλυε στον Τσίπρα γραφικές – μέχρι σεμεδακίου σε LCD-TV. Ωστόσο υπάρχει μία «κόκκινη γραμμή» που θεωρώ αδιανόητο να την περνά οποιοσδήποτε παρατρεχάμενος των κυβερνήσεων. Ειδικά, επειδή την περνούν συστηματικά πολλοί, προκειμένου να γαντζωθούν στην εφήμερη εξουσία τους. Και αναφέρομαι στην εκμετάλλευση των θυμάτων της Μαρφίν. Δυστυχώς, από σήμερα η Αφροδίτη συγκαταλέγεται σε εκείνους που σύλησαν τον τάφο τριών νεκρών εργαζομένων.

Οι λεπτές κόκκινες γραμμές της «Κυβερνώσας Αριστεράς»

Αν από τον τίτλο φαίνεται ότι το περιεχόμενο θα αφορά την Δημοκρατική Αριστερά χάσατε. Όπως άλλωστε έχασε και αυτή, τόσο το πρώτο όσο και το δεύτερο συνθετικό του τίτλου της από τότε που αποφάσισε να προσχωρήσει σε μία δεξιότατη συγκυβέρνηση και ταυτόχρονα να διαγράψει μονοκοντυλιά όλο το προεκλογικό της πρόγραμμα. Η ΔΗΜΑΡ ούτε δημοκρατική είναι ούτε αριστερά. Μόνο Κυβερνώσα. Δεν αξίζει καν κριτικής…

Υπάρχει όμως και η άλλη, η παρολίγον Κυβερνώσα Αριστερά…

Κυριακή εκλογών

(Περι)σκεψη ελάχιστα λεπτά πριν την κάλπη και όχι κάλεσμα σε κομματική συστράτευση, αγαπητέ αναγνώστη μου.