Σινούκ ρεφενέ

Με τα φτερά της νίκης ο Σύριζα, ετοιμάζεται με φιέστες Ζίζεκ να αναλάβει την εξουσία μίας σμπαραλιασμένης χώρας, με την κοινωνία βουτηγμένη στην παράνοια και την ανασφάλεια. Ωστόσο, οι εκπτώσεις στις προγραμματικές του δεσμεύσεις έχουν αρχίσει να βγάζουν μάτι. Ο δε στόχος της “Κυβέρνησης της Αριστεράς” κινδυνεύει άμεσα να μετατραπεί σε ανέκδοτο, τόσο λόγω της διολίσθησης του Σύριζα προς το Κέντρο, όσο και της εγκληματικής στάσης των υπόλοιπων πόλων της Αριστεράς, την Δημ.Αρ. και του ΚΚΕ. Ας κάνουμε όμως μία υπόθεση εργασίας ότι αυτή η ιστορική «Κυβέρνηση της Αριστεράς» διαμορφώνεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στις 18 Ιουνίου.

Μια νύχτα -όχι τόσο- μαγική σαν την Αργεντινή

Έγραφα πριν δύο χρόνια (λίγο πριν υπογράψουμε το πρώτο Μνημόνιο), ότι το σενάριο της Αργεντινής, δηλαδή η «πτώχευση μετά το ΔΝΤ” θα είναι το χειρότερο δυνατό. Δυστυχώς, μετά τα δύο χρόνια εφαρμογής δύο μνημονίων κι ενός μεσοπρόθεσμου προγράμματος, οι προβλέψεις πέφτουν αρκετά μέσα. Η παραγωγική υποδομή είναι διαλυμένη. Οι πλούσιες ελίτ, αλλά και οι μικρότεροι παρασιτικοί οργανισμοί τους, έχουν σηκώσει την μπάνκα. Η δημόσια περιουσία αξίζει μία χούφτα παλιές καλές δεκάρες…

Στο δεδομένο περιβάλλον η ενδεχόμενη πτώχευση είναι ένα ομολογουμένως εφιαλτικό ενδεχόμενο. Τη στιγμή μάλιστα που το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, συνεχίζοντας το θεάρεστο έργο τους κάνουν τα αδύνατα δυνατά να ολοκληρώσουν την διάλυση και να σπρώξουν στο εξωτερικό όσα περισσότερα κεφάλαια μπορούν, ακόμη και τώρα που δεν κυβερνούν. Έχουμε ξεπεράσει το στάδιο όπου οι πολιτικές τους ήταν εγκληματικές για την κοινωνία κι έχουμε φτάσει στο σημείο που έχουν αρπάξει τη βενζίνη και το στουπί και κατακαίνε τα πάντα.

Σε αυτήν την ιστορική φάση, οποιαδήποτε υπόσχεση σύντομης αποκατάστασης των ανισοτήτων -πόσο μάλλον αποκατάστασης των εισοδημάτων- είναι πολύ απλά ψευδής. Από οποιαδήποτε οδό. Είτε κοινοβουλευτική, είτε επαναστατική. Είτε με ρήξη, είτε με “επαναδιαπραγμάτευση”. Με λίγα λόγια, όποιος κρύβει τη σκληρή πραγματικότητα που έρχεται, παίζει κι αυτός με τη φωτιά.

Τούτος είναι και ο μεγάλος κίνδυνος που αντιμετωπίζει ο Σύριζα, μπροστά στο διαχειριστικό πρόβλημα της μαζικής εισροής ψηφοφόρων που δεν ανήκουν ιδεολογικά στην Αριστερά. Εδώ είναι και το σημείο που ενδέχεται να πατήσει την μπανανόφλουδα.

Ο κόσμος δεν είναι ηλίθιος κι ας προσπαθήσουν να πείσουν για το αντίθετο. Όχι βέβαια ότι έχει εκλείψει η βλακεία, η οποία παραμένει παντοδύναμη. Ωστόσο τα εκλογικά αποτελέσματα της 6ης Μαΐου δείχνουν ότι η τρομοκρατία δεν έχει επιβληθεί κατά κράτος στη συλλογική νοημοσύνη. Το διακύβευμα αυτή τη στιγμή είναι η αξιοπρέπεια. Τόσο απλά. Και σε αυτήν τη συγκυρία ο Σύριζα έχει ένα μεγάλο προσόν: μπορεί να υποσχεθεί την άμεση αποκατάστασή της. Το κυριότερο; Έχει όλη τη δυνατότητα να το πετύχει. Αρκεί να…

• Αρκεί να μιλήσει ξεκάθαρα και με σκληρά λόγια για την μεταβατική φάση που θα ακολουθήσει. Αν καταφέρει να κάνει συμμέτοχη την κοινωνία στην οικονομική ανόρθωση και να μοιραστεί ένα κοινό όραμα, θα κερδίσει το στοίχημα. Είναι όμως το πιο ριψοκίνδυνο των στοιχημάτων αυτό το συγκεκριμένο.
• Αρκεί να προχωρήσει αμέσως τις νομικές διαδικασίες για την απόδοση δικαιοσύνης και την παραδειγματική τιμωρία πολιτικών και ιδιωτών που έφεραν την οικονομία σε αυτά τα χάλια και την κοινωνία σε αυτό το χάος. Το σύνθημα “αλήτες κουφάλες, έρχονται κρεμάλες” δεν είναι επαναστατικό. Είναι προμήνυμα οχλοκρατίας που αποφεύγεται μόνο με την απόδοση πολιτικής, ποινικής και κοινωνικής δικαιοσύνης.
• Αρκεί να συγκρουστεί την επόμενη κι όλας μέρα με τα ιδιωτικά συμφέροντα που ροκάνισαν τα δημόσια ταμεία και διάλυσαν τον παραγωγικό ιστό της χώρας. Χωρίς μαζικές δημεύσεις και κοινωνικοποιήσεις δεν πρόκειται να πετύχει τίποτε. Οι ιδιώτες έχουν μυριστεί αίμα και δεν θα κάνουν πίσω αν δεν χορτάσουν τη δίψα τους.
• Αρκεί -και αυτό είναι το δυσκολότερο- να σπάσει το κομματικό απόστημα του Κράτους και αποκόψει τη φασιστική γάγγραινα του αστυνομικού παρακράτους. Με το μαχαίρι. Ένα λάθος που δεν διορθώθηκε μετά τη Χούντα, από έναν Καραμανλή που δεν είχε κανένα λόγο να εκδημοκρατίσει (πέρα από τα προσχήματα) την κεντρική εξουσία. Ένα λάθος που ο μετρ της πολιτικής διαπλοκής, Ανδρέας Παπανδρέου, μετέτρεψε σε πανίσχυρο και ταυτόχρονα νοσηρό μηχανισμό. Κατανοητό ενδεχομένως το αρχικό μορατόριουμ με την βαθιά πασοκική συνδικαλιστική γλίτσα, για την ελαχιστοποίηση των μετώπων. Αλλά μία ολιγωρία απέναντι στον κρατικό και παρακρατικό μηχανισμό θα οδηγήσει στην προδιαγεγραμμένη και εξασφαλισμένη αποτυχία, οποιουδήποτε εγχειρήματος.

Δύσκολο; Όχι μόνο δύσκολο. Πραγματικό παλούκι.

Αλλά να το πούμε ξεκάθαρα:

Αν δεν καταφέρει η λεγόμενη “Κυβέρνηση της Αριστεράς” όλα τα παραπάνω, τότε ένα πράγμα μπορούμε να υποσχεθούμε. Σινούκ ρεφενέ, για ασφαλείς απογειώσεις από τις στέγες των κυβερνητικών κτιρίων. Καλώς ή κακώς, το μπούμπερανγκ φτιάχτηκε για να γυρνάει στον ρίπτη. Ελπίζω τα παλικάρια της Κουμουνδούρου να το γνωρίζουν αυτό…

Ζaphod